|
Na Pomorzu
Środkowym początki osiedlania się cystersów sięgają drugiej połowy
XIII wieku. Cystersów do Bukowa Morskiego (z Dargunia w Maklemburgii)
sprowadził książę gdański Świętopełk II. Dokładna data ich przybycia
nie jest znana. Dzięki nadaniom książęcym (pierwsze w latach 1248 –
1253) cystersi zgromadzili tu ogromne obszary ziemi. Ich własnością
w XIII wieku było 21 wsi i prawie 342 km kw. w
ówczesnym księstwie gdańskim oraz 87 km kw. w księstwie
zachodniopomorskim. Sukcesywnie powiększali areał upraw i osadzali
nowe wsie oraz zakładali parafie. Zajmowali się jednak nie tylko
uprawą roli, ale też różnymi rzemiosłami a także produkcją cegieł –
ze względu na dostępne tu pokłady gliny. Położenie i warunki
naturalne sprzyjały rybołówstwu morskiemu
i jeziornemu. Cystersi posiadali też liczne młyny
i warzelnię soli w Kołobrzegu oraz prawo wydobywania rud. Zakładali
liczne karczmy oraz korzystali z praw łowieckich i bartniczych.
Rozwinęli przetwórstwo drewna z klasztornych lasów.
Na przybrzeżnych
wodach jeziora Bukowo Morskie, w rejonie ujścia rzeki Bukówki -
Młynówki i wsi Bukowo Morskie znajdowały się prawdopodobnie
urządzenia portowe zbudowane przez cystersów bukowskich. Upadek
klasztoru cysterskiego w Bukowie Morskim następuje w pierwszej
połowie XVI wieku, podczas wprowadzania reformacji na Pomorzu. W
1535 roku ostatni opat bukowski Henryk Kress rozwiązał konwent i
złożył dymisję. Po dawnym opactwie dziś nic nie pozostało. Zachowany
kościół gotycki (XIV/ XVw.) identyfikowany bywa z kościołem
parafialnym. Jednak organizatorzy gminnego cysterskiego traktu
zadbali o tablice poglądowe przypominające kulturę i historię
zakonu cystersów na tym terenie.
|
